Heeft iedereen een fijne kerst gehad? Mijn ritme schema werkte goed met kerst, ik heb twee diners overleeft bij de familie, waarbij ik tussen voor-en hoofdgerecht nog even op bed ben gaan liggen (en in slaap gevallen ;)) Om 11 uur lag ik elke keer in bed 🙂 Works for me!
Ik heb inmiddels ook twee gesprekken achter de rug bij de Psych. En heb alles even kunnen laten berusten. Dat was wel nodig! Dit zijn flarden uit het gesprek.
Overigens is het niet mijn intentie om dit beroep of deze persoon in kwestie zwart te maken. Maar ik wil wel oprecht blijven in wat er gebeurt.
— De gesprekken zijn niet opgenomen, dus er zullen onjuistheden in zitten die ik heb opgeschreven—-
Afspraak 1 (maandag 9 december)
…
“Zo dus jij krijgt allemaal hersenschuddingen. Dacht je niet na de tweede ik zal eens stoppen met hockey? Veel te gevaarlijk?”
“Nou ik ben altijd naar de huisarts geweest en langs neurologen maar die konden niets vinden en zeiden dat er niets aan de hand was als ik mij weer goed voelde..”
“Wel onverantwoordelijk van je, want je had toch zelf kunnen bedenken dat het gevaarlijk is, heb jij altijd het advies van artsen nodig voor je stopt?”
Nou..ik snapte de eerste keer helemaal niet wat er met me aan de hand was en ben toen zelf gestopt omdat het niet ging, maar..”
“Maar je bent toch wetenschappelijk opgeleid? Dan had je dit toch ook zelf moeten kunnen bedenken”
(???!!!)
“Als een voetballer een been breekt en de dokter zegt dat hij daarna weer kan spelen, ga je toch ook weer voetballen?”
…
“Je zit op hockey? Speel je nog?”
“Nee, nu niet”
” In welk team?”
” Dames 4″
“Van?”
“Phoenix in Zeist”
“O dat is niet hoog” Ze kijkt me aan. Begint een verhaal over haar dochter die in een selectieteam speelt, maar waar het niveau ook niets voorstelt.
? (Ik frons, is dit relevant?)
…
“Heb je een vriend?’
“Ja”
“Wat doet ie?”
“Hij is een investment banker”
“Oww! Wat ik je nu ga voorstellen is wat gechargeerd, maar wat zou je er van vinden als jij met hem zou trouwen, dan kan hij werken en kan jij thuis blijven? Dan hoef je nooit meer te werken. Zou je dat willen?”
?? “Nee!!” (verbouwereerd en nog een frons)
…
“Heb je psychische klachten?”
“Wat versta je onder psychische klachten? Ik weet niet precies wat deze kunnen zijn” (steeds meer op m’n hoede..)
“Nou, bijvoorbeeld of je manisch bent. De ene keer denk je dat je de hele wereld aan kan en de andere keer ben je depressief”
Ok.”Nou ik denk wel dat ik de hele wereld aan kan, maar ben niet depressief”
“Bijzonder dat jij denkt dat je de hele wereld aan kan want dat blijkt niet uit je verleden! Als ik naar je historie kijk dan stroken je ambities niet met de realiteit!” (hartelijk lachend??!!)
Auch. Frons. Verbouwereerd.
…
“Hoe zit het met je eigenwaarde? Je bent elke keer ziek, dat moet nog al wat teweeg brengen, op je werk, etc, dus hoe zit het met je eigenwaarde?”
“Nou..ja op zich goed ik weet nu hoe het komt dat ik elke keer ziek wordt..”
“Oh, hoe komt dat dan?”
“Nou, door dat ik elke keer een hersenschudding krijg en ik had gelezen over multiple concussions..”
Ze begint opnieuw weer over mijn afhankelijkheid van artsen en mijn verantwoordelijkheid nemen. Ik leg haar uit (als ze me uberhaupt laat uitpraten!!) dat ik zelf contact op heb gezocht met het UMC.
…
“Ok, tijd is op. We gaan nu stoppen. Ik ga nu geen conclusies trekken” vervolgend draait ze zich om naar m’n vader en zegt waar ik bij zit(!):” ik denk dat het is wat ik al eerder tegen u zei, maar dat kan ik nog niet zo zeggen, maar ik ga nu stoppen, we plannen een nieuwe afspraak in”.
…WAT!??
Hup hup hup en ik stond buiten. Stamelde nog..” Ik vind dit niet fijn ik weet niet wat jullie net besproken hebben en nu klinkt het toch alsof er conclusies worden getrokken..?! En ik zou zelf ook graag nog wat vragen willen stellen?!”
Dat was nogal wat. De rest van de dag was ik vooral verbouwereerd en had ik hoofdpijn van het nadenken over alle vragen. Zwaar bewapend met vriendlief naar afspraak twee.
Afspraak 2 (woensdag 18 december)
“Zo. Jij had na de vorige keer nog vragen. Big smile van de psych en ze keek me vol verwachting aan.
“Ja.. Allereerst vroeg ik me af wat je precies doet als psych en wat het proces bij mij is en ja wat we hier dan precies gaan doen”.
“De afdeling revalidatie heeft gevraagd of ik kan kijken of je een stoornis hebt en ik heb niets kunnen vinden wat op een stoornis lijkt.”
“Ohkee, maar ik dacht dat ze vooral wilden weten in hoeverre de ADHD het hersenletsel beïnvloed en..”
“Ze hebben mij gevraagd om te kijken of je een stoornis hebt en die heb je niet en er blijkt ook niet uit dat je ADHD hebt.”
“Begrijp ik nu goed dat u zegt dat ik geen ADHD heb?”
” ja ik kan geen ADHD bij je constateren”
Het maakt mij niet uit of ik officieel ADHD heb of niet, maar ik vind het bijzonder dat ze zo’n ingrijpende conclusie trekt op basis van een gesprek van amper 1 uur. Haar enige onderbouwing was dat mijn vader ontkennend had geantwoord op de vraag of hij vond dat ik in mijn jeugd ADHD had.
…
Geen arts zal onderschrijven dat je hersenletsel hebt, want ze hebben niets kunnen vinden.”
“Maar jullie eigen afdeling sportrevalidatie ziet dit wel als mogelijkheid?!”
….
Ze vertelde ook nog een verhaal over mijn ‘Kleine ik en ‘Grote ik’. Die waren niet in balans. Mijn ‘Kleine ik’ wilde‘s morgens niet uit bed en mijn ‘Grote ik’ zei dat ik moest gaan werken en mijn bed uit moest. Daardoor verstopte ik allerlei emoties vanuit mijn ‘Kleine ik’ en werd ik gefrustreerd met een negatieve spiraal als gevolg.
…
Dan over mijn probleem, wat geen probleem is want mijn probleem bestaat niet in de medische wereld. Ik heb namelijk ‘vage klachten’. Ze zei: “Weet je wat jouw probleem is?” Waarop ik dan zei: “Nee, wat jíj vindt dat mijn probleem is..”
…
Ik kan me nog flarden herinneren van het gesprek want al snel ging haar verhaal het ene oor in en het andere oor uit.
Er kwam een soort rust over mij heen, want wat was de toegevoegde waarde van deze gesprekken? De ene naar de andere assumptie vloog over tafel over mij. Als ik die weerlegde, zei ze “Ok, dan klopt dat niet wat ik zeg”.
En waaide ze de andere kant op. Met dan weer een volgende assumptie die niet klopte. Echt ongeloofwaardig. Roeland vroeg haar ook vaak of ze kon aangeven hoe ze bij haar beredeneringen kwam.
Aan het einde vroeg ze of ik nog een nieuwe afspraak wilde, nou neee.
Conclusie voor haar: ik heb geen stoornis en geen ADHD. En voor mij: zonde van mijn tijd.
Voor iedereen alvast fijne dagen en een gelukkig nieuwjaar 🙂 2014 kan alleen maar beter worden! Ik heb iig al 1 label minder! 😉
Liefs Jeanne
