Nu ik me iets beter voel, wil ik graag het begin met jullie delen van dit Post Commotioneel Syndroom.
Ik bedank mijn genen en brein zo nu en dan namelijk op mijn knietjes dat ik geen aanleg lijk te hebben om in een negatieve spiraal te komen. Maar ik zie het wel om mij heen gebeuren bij anderen die dit meemaken en ik begrijp het goed waarom sommige lotgenoten dit wel hebben. En dan heb ik het over de donkere kant.
Het is namelijk soms zo ontzettend moeilijk om jezelf nog te begrijpen. Het is net alsof je constant tegen een muur oploopt. Niet alleen mentaal, maar ook fysiek. En dan ook nog extern, in het dagelijks leven. Bijna elke seconde van de dag zit opeens tegen, is anders dan normaal. Kost meer denkkracht, meer energie.
Het lijkt wel of je tegen de rivier in moet blijven zwemmen, terwijl mensen om je heen met de stroming mee drijven. En dat terwijl je hoofdpijn hebt, die soms ondraaglijk lijkt te zijn, je vraagt je af of dat nou migraine is. Het geluid naast je steekt in je hoofd. Je maag keert zich om, je zicht is wankel, alles beweegt, je kan je niet meer focussen. Ondertussen raast de wereld door en lijk jij de wereld niet meer aan te kunnen.
Vooral aan het begin, als je bijvoorbeeld net aan het sporten bent en je jong bent. Opeens verandert je leven door een klap, of door een ongeluk. En omdat mensen aan de buitenkant niets aan je zien en jij zelf ook niet als je in de spiegel kijkt, lijkt er weinig aan de hand. Is er geen aanleiding om je zorgen te maken. Immers, er is niets veranderd en je komt met de schrik vrij.
Bij sommigen komen de klachten pas later, bij sommigen gelijk. Maar intern, in je hersenen, beginnen de problemen:
Je bent moe, geïrriteerd door die brommer die langsrijdt. Waar was je fietssleutel ook al weer? En waarom reageert je vriendin lachend op je als ze je wat vraagt? Je denkt gewoon even langer na voor je een antwoord geeft. En je voelt ondertussen een steek hoofdpijn. Je reageert sloom, of zelfs helemaal niet. Je voelt je misselijk in je maag, je wilt naar huis. Misschien gewoon even liggen, want je voelt je niet goed. Ook wel duizelig. Misschien te weinig gegeten..Je probeert na te denken, maar je hebt vooral zin om je hoofd op een kussen te leggen en je er niet meer druk over te maken.
Misschien had ik meer moeten drinken?
Die hoofdpijn..Vervolgens zak je in een diepe slaap.
Uit die diepe slaap ontwaak je met een enorme bonkende hoofdpijn. Je opent je ogen en de misselijkheid slaat ineens toe. Alsof iemand je in je maag heeft geslagen. Je draait je op je zij..O geen goed idee. Je gaat weer op je rug liggen en sluit je ogen. De duizeligheid die je overvalt probeer je weer onder controle te krijgen. Wat the fuck gebeurt er met me? En waarom voel ik me zoo belabberd? Zo erg was die klap op m’n hoofd toch niet..Au, m’n hoofd.. Laat ik gewoon zo blijven liggen en niets bewegen. Adem in, adem uit.. ontspannen lukt me niet. Pfff misschien moet ik wel overgeven. Je legt je hand op je maag, je hand weer op je hoofd, je weet gewoon niet meer waar je het moet zoeken. Kon je maar weer in slaap vallen. Dan kon je hier aan ontsnappen.
Je moeder komt binnen met eten. Je ruikt het eten en hebt ook honger. Hoe lang heb ik geslapen? De zon schijnt mijn kamer in. Wat een licht aan m’n ogen.. Auw. Het lijkt wel einde middag? De vogeltjes fluiten gezellig buiten en ik bedenk me dat er wel tijd is verstreken.
Je moeder vraagt of je overeind kan komen om te eten. Nou nee, met mijn ogen dicht kan ik mijn moeder niet eens aankijken. Ik kan m’n ogen gewoon niet open doen. Alles beweegt, duizelt. En de geur van het eten, doet mijn maag knorren, maar ook die misselijkheid wordt erger. Pff, eten of overgeven? Mijn hoofd is zo in de war. Ik besluit het toch te proberen, wie weet kan ik daarna ook slapen. En ben ik gewoon misselijk omdat ik honger heb. Mijn moeder voert me. Het lukt me niet om te eten zelfstandig, ik jammer alleen dat ik misselijk ben. Zoo misselijk. En dat ik ik hoofdpijn heb. Zoo’n hoofdpijn. Toch is mijn maag blij met het eten. Het interesseert me ook niet meer of ik eet en alles straks weer uitkots. Ik kan me gewoon geen volgorde meer bedenken. Gelukkig val ik na mijn eten in slaap. Een diepe slaap. Als ik wakker wordt, is het opeens donker.
Waar is mn telefoon? Met moeite kijk ik op het scherm, pijn aan m’n ogen doet het licht. 3 uur snachts? Ik probeer uit bed te klimmen en schommel naar de wc. Met het licht uit. Zonder licht graag. Die hoofdpijn. Weer die hoofdpijn, wat voor hoofdpijn is dat die zo steekt.. En waarom wordt ik weer misselijk? Ben ik ziek? Ik heb wel een bal tegen m’n hoofd gekregen, maar zo naar er van worden, dat kan toch niet?
Ik had zo gehoopt dat ik na al dat geslaap mij beter zou voelen.
Geef een reactie