Tijd voor een update: Vandaag begin ik met m’n nieuwe baan! Beetje spannend maar vooral héél leuk 🙂
Ik ga weer rustig uren opbouwen! Dit keer bij PGGM in Zeist. Ik ben benieuwd hoe het me vergaat om weer aan de slag te gaan. Bij PGGM hebben ze een MIP programma, wat staat voor ‘Make It Possible’. Het is een programma speciaal voor mensen met een beperking, zodat ze de mogelijkheid krijgen om terug te keren in het arbeidsproces. (Met dank aan KJ, die me de tip gaf voor deze job!)
Ik probeer al sinds begin 2014 dingen op te pakken. Te proberen omdat ik heel graag wil. Maar ik merkte dat ik veel tegen mentale of fysieke muren opliep. Ik hield alles niet lang vol en moest heel erg mijn energie en tijd verdelen, afwachten en soms gewoon goed op m’n snufferd vallen. Ondertussen natuurlijk therapieën gevolgd en geprobeerd weer in staat te zijn om grotendeels voor mijzelf te zorgen. Weer zoveel mogelijk mee te doen met de wereld.
Mijn bril heeft daarbij zeker het meest bijgedragen. Sinds half december heb ik mijn definitieve bril van het Neurovisueel Centrum en kan ik niet anders zeggen dat m’n wereld een stuk behaaglijker is geworden. – Ik kan hier nog steeds wel een brok van in m’n keel krijgen want ik besef me met hoeveel pijn ik echt heel lang heb gelopen. Maar je went er ook helaas aan- Ik heb minder fysieke pijn aan ogen, oren (geluid), evenwicht (duizeligheid) en hoofd ( hoofdpijn), kaken (gespannenheid) en m’n rug en andere spieren in m’n lichaam ( gespannenheid). M’n lichaam komt meer tot rust en wil niet meer zo snel in de fight/flight-overlevingsstand.
Maar dat betekent ook dat de nieuwe structuur die ik mijzelf aan had geleerd om te luisteren naar die pijn, ik nu opnieuw na een jaar m’n grenzen moet leren kennen. Klinkt heel vanzelfsprekend misschien om te stoppen bij pijn, maar dan zou ik nog maar 10% van m’n normale leven hebben kunnen leiden (lees:lijden)
Het heeft me een jaar gekost om een omgang te vinden met mijn hoofd en lichaam waarbij ik nog wat plezier in m’n leven hield en niet zwaar depressief werd van het gevoel van pijn en nutteloosheid.
Met bril heb ik veel minder snel pijn als ik over die oude grenzen heen ga, maar dan praat ik heel raar, langzaam en kan ik me nog maar moeilijk uitdrukken. M’n hoofd kan dan niet meer goed denken en ik haal alles door elkaar. Zeg andere woorden dan dat ik bedoel en klink eerlijk gezegd als een klein kind.
M’n lichaam reageert daarbij meestal ook heel traag, waardoor m’n motoriek helemaal is verstoord. Ik heb dit vaker gehad afgelopen 1,5 jaar maar het blijft heel apart.
Maar hoe gênant het af en toe ook is, het is zoveel makkelijker dan al die pijn.
De vermoeidheid blijft wel merk ik, door m’n pijn vermindering is het wel weer verbeterd maar het valt me ook nog steeds tegen.
Door de opluchting van de pijnvermindering heb ik wel weer een nieuw perspectief, een baan met uren opbouw en de grote wens voor mijzelf in vervulling kunnen laten gaan: ik kan weer fanatieker sporten! Ik leef me heerlijk uit in de sportschool. Ook daar moet ik opbouwen en m’n nieuwe grenzen vinden, maar deze vooruitgang is zoo heerlijk!!
Ik blijf verder dromen..2015 lijkt meer mijn jaar te worden☺️!
Wordt vervolgd..
Ps. voor meer informatie over het Neurovisueel Centrum en hun prisma bril klik hier: https://jeanneroeland.nl/wp-content/uploads/2014/06/uitleg-neurovisueel-centrum.pdf
doen met de wereld.
Geef een reactie