Jeanne Roeland

Een tijd geleden las ik een stukje in de krant of op internet dat iemand met een busje van zichzelf tegen het portaal van het UWV was aangereden om een soort ramkraak te plegen. Wat bleek, die man deed dat uit frustratie. Heftige shit, dacht ik toen, en ook beetje ‘insane in the membrane, insane in the brain!’ (Cypress Hill)

http://www.nu.nl/algemeen/480540/man-rijdt-kantoor-uwv-binnen.html (Ik vond hem op nu.nl)

Ik zat toen zelf in de ziektewet en stond er wel even bij stil, hoe heftig die man zich heeft moeten voelen om zoiets te doen. Want ik ben niet heel erg fan van het UWV en ze doen weinig handige dingen qua administratie en zo, als ik met hen van doen heb. Maar ja ik heb ook de verwachting dat het een log, bureaucratisch systeem is en dat is bijna algemene kennis, denk ik zo. Dus dat vond ik nogal overdreven van die man, maar dacht nog, hij zal zijn redenen wel zo hebben.

Inmiddels ben ik nu ook alweer bijna 2 jaar onder de pannen van het UWV, omdat ik dus niet zelfstandig mijn geld kan verdienen door mijn hersenletsel en ik hoor je denken waar deze blog heen gaat,  “Hmm, wil Jeanne straks ook met een busje het UWV in gaan rijden…?”

Die zal ik vast voor je beantwoorden. NEE

Zoals net bijvoorbeeld, toen ik nog even voor 5 uur naar het UWV belde. Vandaag is de deadline van mijn bezwaar, het UWV heeft maar liefst 17 (!) weken (dat zijn 4 maanden!), de tijd gekregen om te reageren op mijn brief. Hoopvol kijk ik de afgelopen dagen in de brievenbus. Maar geen post. Dus net aan de telefoon sprak ik de dame van de ‘Bezwarenafdeling’ en ze gaf aan dat er vandaag een brief uitgaat naar mij dat ze de beslissing uitstellen. Dat mag, officieel, als je het ’tijdig’ laat weten, volgens de wet. Ze mogen het nog 6 weken uitstellen, dit wist ik maar toch, ik was er even stil van. Uitstel? Dacht ik, “Uitstel?” Want 17 weken is niet genoeg??? Wat doen jullie dan in die 17 weken??”

Ik dacht het, maar  ik wilde het uit frustratie schreeuwen, maar in die nano seconde wilde ik de dame in kwestie niet helemaal afbranden aan de telefoon. Want ik weet dat het niet haar fout is, wij hebben dit met z’n allen bedacht, ” Dit systeem” . En gelukkig is het maar een systeem, dit is niet persoonlijk. Dit noemden ze dus ’tijdig’, op de dag zelf een brief sturen dat er uitstel komt en die brief komt dit weekend, na 17,5 week,  waarschijnlijk pas aan. Ik heb diep adem gehaald en haar bedankt voor de informatie. Voor ze ophing hoor ik mijzelf zeggen “Jij ook een fijne avond”.