Een belangrijk onderdeel van mijn herstel van dit jaar (2016) bleek ook te liggen in mijn ervaring met migraine die ik veelvuldig had tijdens mijn jeugd. (Wellicht heb je er wat aan, maar ook elke migraine ervaring is anders..)
Van jongs af aan ben ik, dankzij mijn moeder, in contact gekomen met de oosterse geneeskunde. Met reiki, healing, aura’s, meridianen, maar ook met Louise Hay, Jung, de Celestijnse Belofte en Deepak Chopra.
Mijn vader daarentegen zei altijd “eerst zien, dan geloven”, noemde zichzelf atheïst en je zou kunnen concluderen dat mijn opvoeding hierdoor goed in balans was. Een beetje alternatief, een beetje rationeel.
Waar de alternatieve geneeskunde uitgaat van holistisch; het principe dat lichaam en geest 1 zijn en met elkaar verbonden. Gaat de reguliere geneeskunde uit van wetenschap en meetbaarheid. Ik stond open voor beiden.
En ondanks het totaal niet medisch objectiveerbare boek van Louise Hay, vond ik het altijd een interessante gedachte die zij deelde:
Zij zegt dat het leven niet iets is wat ons overkomt, maar dat de gedachten en overtuigingen over onszelf en over het leven vaak de oorzaak zijn van onze lichamelijke en emotionele problemen.
Dit boek is voor mijn jeugd heel bepalend geweest. Wat ironisch is, omdat ik ben opgegroeid in een vrij reformatorisch dorp en op een zwaar christelijke basisschool heb gezeten. Louise Hay en de Bijbel gingen toen niet samen. Zweverigheid vs. het christendom.
Migraine
Toen ik op mijn 10de last kreeg van plotselinge migraine aanvallen en de huisarts zei dat ik levenslang pillen zou moeten slikken, vond ik dat toen al geen goed idee. Maar mijn aanvallen werden steeds frequenter, een oplossing was gewenst. Eerst kijken naar andere oplossingen, die pillen konden altijd nog, ik had immers twee manieren van genezen in mijn achterhoofd.
Zo leerde ik mijzelf, met behulp van de natuurgeneeskundige kennis van mijn moeder, om op zoek te gaan naar de oorzaak van de migraine. En ondanks dat mijn rationele vader altijd zeer sceptisch was over mijn moeders fascinatie voor natuurgeneeskunde, sloten zijn redeneren toch goed aan om open te blijven staan:
-“Er is altijd plek” (op de parkeerplaats) “en als er geen plek is, dan komt er wel plek”.
-“Als iets er aan kan, kan het er ook weer af”
-“Als je er doorheen kan kijken, kan je er ook doorheen”
– “Er is altijd een weg”
Dus als ik voor mijn 10de nooit migraine had, waarom had ik het dan nu opeens wel? Er moet een aanleiding zijn, wat is er veranderd in die tussentijd? Zo ging op jonge leeftijd analyses maken.
De klachten die ik kreeg, waren heftig; overgeven, vlekken voor mijn ogen, misselijk, knallende hoofdpijn. De aanvallen werden steeds frequenter. Het was heel heftig en ik werd er bang van.
Op mijn 11e zijn we verhuisd en stopte ik met turnen in mijn oude woonplaats en ging ik hockeyen in mijn nieuwe woonplaats. De migraine aanvallen waren over.
Een jaar later ging ik naar de middelbare school en leek er niets aan de hand. Tot ik in de tweede/derde klas ( denk ik) in een les van wiskunde zat en ik het bord niet meer zag. Er leek wel een vlek voor te zitten.
Ik vroeg aan mijn klasgenoot of zij dat ook zag. Maar nee, zij had het niet. Op een gegeven moment kon ik nog nauwelijks iets zien en ben toen zo goed en kwaad als het ging, de klas uitgelopen. Ik zag alleen mijn voeten en de grond. En de voeten van mensen die om mij heen stonden. Het enige wat ik kon uitbrengen was dat ik niets meer zag. Ze hebben mij toen thuis gebracht.
In de auto had ik tintelende en gevoelloze handen, rare spraak, was misselijk en ik zag gewoon nauwelijks iets. Al snel kreeg ik hoofdpijn, misselijk en moest ik overgeven. Het bleek weer migraine te zijn. Vanaf mijn 14e tot 16e werden de aanvallen van migraine steeds heftiger en frequenter.
5 jaar analyse
Het heeft me denk ik 5 jaar gekost om achter te komen waarom ik die migraine aanvallen had. Ik begon te zoeken naar patronen, wat gebeurde er vooraf aan de migraine?
Ik kwam er achter dat ik meestal selectietraining of wedstrijden had van turnen. Maar toen ik verhuisd was en op hockey ging was het eerst over. Ik beet ook nagels, ook al van jongs af aan en dat duidde toch op stress. Toen ik ging hockeyen in mijn nieuwe woonplaats groeiden mijn nagels weer. Daar zag ik een parallel.
Maar wiskunde dan? Ik kreeg mijn nieuwe aanval bij wiskunde. Waarom precies bij wiskunde?
Wat had wiskunde gemeen met hockey, turnen? Uiteindelijk kwam ik er achter dat ik stress kreeg van turnen en wiskunde. Stress of ik wel goed genoeg was. Maar zo snel was het niet opgelost, de klachten bleven. Want er bleek meer achter te zitten. En de reden daarachter was dat ik slechte cijfers voor wiskunde haalde, terwijl ik voor de rest mijn VWO prima deed.
Maar.. daarmee zou ik mijn VWO misschien niet meer halen. En ik wilde zo graag bij mijn vriendinnen in de klas blijven! Dat was de reden waarom ik druk voelde. Maar ik snapte wiskunde echt niet, dus ik zag mijn probleem groter worden, terwijl ik er geen controle over had. Mijn vrienden waren veel belangrijker dan m’n VWO en m’n cijfers. Maar om bij ze in de klas te mogen blijven, waren mijn cijfers het belangrijkste. Het voelde onrechtvaardig en onhaalbaar.
En zodoende zag ik ook in dat bij turnen, selectie, ik ooit was gevraagd en ik vond dat leuk want ik mocht dan met mijn vriendinnen trampoline springen en gek doen. Fantastisch vond ik dat! Maar niet zozeer vanwege selectie maar vanwege de vriendinnen en de gezelligheid. Selectie interesseerde mij niet.
Ik kreeg migraine omdat het niveau van selectie ieder jaar omhoog ging. Terwijl ik achteraf alleen maar wilde ‘spelen met mijn vriendinnen’ werd er op selectie wel degelijk eisen gesteld aan mijn niveau.
Toen dat in het gedrang kwam omdat mijn niveau niet hoog genoeg was, kreeg ik stress.
Het presteren werd een voorwaarde om mijn vriendinnen te behouden en het spel te behouden, terwijl het mij niet om die prestatie ging. Het ging om de gezelligheid, de vreugde van het sporten/bewegen. En precies hetzelfde gebeurde met wiskunde. Ik moest meer mijn best doen! Maar dat was niet mogelijk, ik deed al mijn uiterste best.
Toen ik dat ergens rond mijn 15e had bedacht, besloot ik die stress om te zetten, want ik kreeg inmiddels migraine van de paniekgedachte dat ik migraine had en die vicieuze cirkel was vreselijk en hing mij de keel uit.
Ik werd echt geleefd door mijn aanvallen. Moedeloos werd ik er van, het was zwaar en onwijs pijnlijk ( dat hoef ik mensen met migraine niet uit te leggen).
Het tegenovergestelde van stress, had ik bedacht, is ontspanning.
Wat ontspant mij? Een stripboek, een grappige serie, iets waarbij ik keihard moet lachen.
Dus de eerst volgende keer dat ik weer een aanval kreeg, werd ik zo boos omdat ik dacht verdorie! niet weer! Ik zette de aanval in tegen mijn stress, wat had ik nog te verliezen? Als dit niet werkte, dan had ik het geprobeerd.
Ik pakte een stripboek (Garfield) en begon stoïcijns te lezen. Ik moest van mijzelf volledig focussen op de stripjes, want ik wist dat ik daar melig van zou worden. Zo drukte ik automatisch het paniekgevoel en beginnende klachten weg en binnen de kortste keren was ik afgeleid door Garfield en moest ik grinniken. En, het belangrijkste ontdekte ik, ik had mijn aanval onderdrukt. Daarna kwam hij hevig terug. Maar er zat dus wel uitstel in als ik afleiding zocht en ontspanning. Dus ik zag mogelijkheden.
Het heeft zeker een aantal keer gekost, want aan het begin kwam er direct daarna toch weer paniek en kwam de migraine. Maar ik had voor mijn gevoel de sleutel gevonden en bleef net zo lang oefenen tot het over was.
Ik kan oprecht zeggen, dat ik daarna nooit meer migraine heb gehad. Tot op de dag van vandaag. Want ik merkte dat ik ook niet meer bang was om het te krijgen, dus de paniek aanvallen bleven uit.
En omdat ik begreep dat de stress/druk de oorzaak was, kon ik met mijzelf afspreken dat het de stress niet waard was om zoveel pijn van te hebben.
Maar daar was een goede portie lef voor nodig! Want zo eng vond ik dat, die gedachte dat ik mijn vriendinnen zou kwijtraken. En straks ontmoette ik geen nieuwe meer? Maar met de vriendinnen kon ik in de pauze ook nog mee afspreken. En eerlijk gezegd zag ik de vriendinnen van turnen nauwelijks meer. Toch was het eng, ik nam een risico. Ik zou alleen kunnen eindigen in een rotklas, als ik mijn druk om te presteren zou opgeven.
De klachten maakten de keuze wel steeds makkelijker. Ik kon niet meer..en zo besloot ik het steeds meer los te laten, hoe eng ik het ook vond.
Uiteindelijk heb ik tot 6 VWO met mijn vriendinnen in de klas gezeten en kreeg ik bijles voor wiskunde. Het bleek dat toen ik wiskunde op een andere manier uitgelegd kreeg, ik het wel snapte. Ik had een 7,6 voor mijn eindexamen 🙂
Onbewust
Wat ik hiervan heb geleerd is dat ik onbewust ontzettend druk ervaarde vanuit mijzelf, om te presteren. Niet omdat ik de beste wilde zijn, maar de reden erachter, om bij mijn vrienden te kunnen blijven.
De klachten werden zodanig erg dat ik ging zoeken naar ontspanning en oplossingen en die lagen in mijn angst: de pijn motiveerde mij om iets aan mijn angst te doen. En het bizarre resultaat was dat mijn pijn over ging. Ik heb mij jaren afgevraagd of ik mij heb aangesteld. Maar de pijn was echt. Ik geloof alleen wel dat lichaam en geest veel effect op elkaar kunnen hebben. Net zoals vlekken in je nek als je zenuwachtig bent. Je vraagt er niet om, maar je krijgt ze wel. Cadeautje van je lichamelijke reactie.
