Mijn bedrijf bestaat vandaag drie jaar, dus het is feest! Speciaal voor mensen met pcs deel ik mijn ervaringen en tips hoe je een feestje kan geven. Wat werkt wel, voor jou?

Hoe het voor mij werkte

Wat mij nog wel het meest stoorde aan zo ziek zijn, was dat ik niet meer naar festivals en feestjes kon. Zelfs met oordoppen lukt het niet. Teveel prikkels. Mijn verjaardag kwam er aan en normaal hield ik altijd een feestje. Ik organiseerde graag events op mijn werk. Maar nu durfde ik het niet aan, vanwege mijn klachten. Dat deed pijn.

Maar ik WIL graag een feestje vieren. Pcs is al zwaar genoeg. Ik heb leuke dingen nodig! Kon ik niet iets bedenken? Ik maakte een event aan op Facebook en daar moest ik de tijd invullen, hoe laat begon het? En tot hoe laat duurde het? Ik hield misschien een uur vol dacht ik somber. Dat had geen zin. Of wel…? Ik kan natuurlijk ook een feestje van een uur geven!

Hoe leuk zou dat zijn? Dus vulde ik in, van 21.00 uur tot 22.00 uur op vrijdagavond is mijn feestje. En ik nodigde 25 vrienden uit. En vertelde iedereen dat ze echt om 21.00 uur moesten komen, want ik stuurde iedereen om 22.00 uur weg. Ik kreeg positieve reacties van mijn vrienden, superfijn!

Online bestelde ik vlaggetjes, taart, papieren bekertjes en bordjes en bestek. Zodat ik straks alles weg kon gooien (en wel goed voor het milieu). Ik bestelde feesthoedjes en maakte een foto booth: ik zette mijn camera op een statief neer voor de kerstboom. Met een vriend maakte ik een muziek playlist van leuke liedjes. Waarbij in een uur je muziek hoorde, die je in een hele avond op een goeie bruiloft party voorbij zou horen komen.

Ik deed mijn glitterjurk en hakken aan (!), oordoppen in en een feesthoedje op. Ik zag er totaal niet ziek uit. Even maakte ik mij zorgen hierover. Zouden mijn vrienden dit raar vinden? Maar al snel stonden de eerste vrienden stipt om 21.00 uur voor de deur. Ze liepen langs de foto booth om een foto te maken en pakten zelf taart. De muziek stond aan op partymode. In een kwartier stond mijn hele studio vol met kletsende en dansende vrienden.

Wat bleek, iedereen vond het een topidee, een feestje van een uur! Alsof het een soort flashmob was. Mensen gingen dansen en pakten helemaal uit. Een gevoel van kippenvel ging door mijn lijf toen ik rondkeek, het was zo gezellig! Het ene dansnummer na het andere feestnummer wisselde zich af. Mijn vriend schreeuwde elke keer de tijd, “Nog een half uur!” Iedereen ging harder zijn best doen om een partysfeer erin te krijgen.

Cadeaus nam ik aan en zette ik direct weg, die kon ik de volgende ochtend beter uitpakken. Ik probeerde te kletsen met mensen, maar het lukte nauwelijks. In plaats daarvan zei ik weinig en dat was ok. Een brede glimlach stond op mijn gezicht. Al die blije gezichten van mijn vrienden zien, is onbetaalbaar. Mijn hart liep over van warmte. Tranen prikten achter mijn ogen. Ik probeerde de gezelligheid echt op te snuiven en volledig tot mij door te dringen.

Want wat had ik dit gemist! Ik voelde me weer heel even normaal. Heel even doen alsof alles weer ok was. “Nog een kwartier!!”, schreeuwde mijn vriend en de hitjes wisselenden zich steeds sneller af. “NOG TIEN MINUTEN!!” En iedereeen schreeuwde mee. De sfeer was fantastisch. Euforisch! Zo’n kippenvel van een groepsgevoel waarbij we allemaal toewerken naar hetzelfde hoogtepunt.

“NOG VIJF MINUTEN!!” Springend op mijn hakken hoste ik mee met mijn vrienden in mijn kamer, armen in de lucht en voluit leven! NOG 1 MINUUT EN DAN MOET IEDEREEN DE DEUR UIT!!” De tranen stonden in mijn ogen. Een vriend schoot een confetti kanon af en de kat schrok zich rot en ik ook. Maar ik zat middenin de euforie en dat was ok! Ik was veilig! Het nummer van Carlo en Irene schalden door mijn kamer. “De allerlaatste ronde, de koek is nu helemaal OP!” En toen stopte de muziek resoluut.

“OKEE IEDEREEEN NAAR HUIS, WANT JEANNE MOET NU NAAR BED EN BIJKOMEN!” Ik was kapot maar compleet voldaan. Ik knuffelde iedereen gedag. Mijn vrienden reageerden allemaal super enthousiast en gingen met elkaar nog de stad in. Ik liep de trap op naar mijn vide en kroop in bed. Mijn oren gonsten, mijn lijf was helemaal aan. De spierspanning was niet te harden. Het duurde drie uur voor ik sliep, maar oh wat was dit genieten. Ik huilde van de vermoeidheid en van blijheid en van ellende.

De volgende ochtend werd ik wakker met intense hoofdpijn en was onwijs duf. Maar toen ik mijn videtrap af kwam en de ravage zag, kon ik alleen maar glimlachen. Het was echt gebeurd. Het was het echt allemaal waard. Hier kon ik nog maanden op teren. #butyoudontlooksick#ineedthistofeelbetter

N.B. Dit verhaal komt uit een van mijn ongepubliceerde blogs uit 2014. Inmiddels ben ik hersteld.