Vrijdag had ik een goede dag:) in een lekker opgeruimd huis heb ik voor het eerst zelf een appeltaart gebakken:)
Ook heb ik een kalender gekocht die ik in de keuken heb gehangen. Hierop staan sl m’n afspraken. Blijft lastig want nog steeds vergeet ik veel maar het geeft me meer rust in m’n hoofd.
Het is niet uit te leggen hoe lastig het is om dingen Niet te vergeten. Het lijkt wel of m’n hoofd af en toe een spelletje met me speelt ‘hide and seek’!
Maandag ochtend moest ik om half 9 in er UMC zijn.. Ik hoopte dat ze deze keer wel de resultaten hadden. Het goede nieuws is dat ze mijn resultaten had, het slechte nieuws is dat ze het nog niet verwerkt had.. Al met al viel de afspraak nogal tegen eerlijk gezegd.
Uit mijn onderzoeken van het afgelopen half jaar (neuro-psychologisch onderzoek bij sport neuro-psycholoog) kwam onder andere uit het onderzoek dat ik een vertraagde visuele informatie verwerking heb. Elke keer dat ik daar over begin, krijg ik wisselende reacties.
Deze keer weer gevraagd wat we daarmee gaan doen en de reactie was niet heel hulp behoevend. Ondanks dat ze beamen dat het onderzoek goed uitgevoerd is en ze de onderzoeker beschouwen als een autoriteit op dit gebied, vinden ze ook bij het UMC geen noodzaak om hier iets aan te doen, want volgens hen gaat het vanzelf weer over.
Daar was ik het niet mee eens; Ik heb er na mijn laatste hersenschudding elke keer veel last van gehad en kon daarom niet anders dan toegeven met hockey dat het niet meer ging (het voelde alsof ik op een boot sta met hoge golven als ik een kwartiertje mee deed met de training) en ook met yoga moest ik vaak stoppen met oefeningen.
Dit is 1 van de redenen waarom ik in februari de knhb heb gebeld en heb gevraagd of ik een helm moest gaan dragen. Vervolgens werd ik naar de sportarts in het UMC gestuurd en die stuurde mij door naar een externe neuro-psycholoog die het onderzoek heeft gedaan..(is het nog te volgen?).
Gelukkig was mijn vader erbij en die kan altijd goed kritisch blijven. Hij vroeg: “wat gaan jullie met die scores doen? Want jeanne scoorde een 2”. Ze keek ons relaxed aan en zei toen, “ja dat hangt af van de schaal.” Mijn vader: “een schaal tot 10” “oh” ja dat is inderdaad wel laag.” (Staat gewoon in m’n rapport wat ze al weken hebben en sinds juni al beschikbaar is, grrr)
Met enige druk wordt er nu wel een afspraak gepland met een specialist. Ze wist alleen niet precies wie, maar dat gaat ze nu uitzoeken.
Ik merk dat ik dit zo moeilijk vind, het zijn allemaal medewerkers die aardig zijn en die mij willen helpen natuurlijk maar ik vind dit tenenkrommend.. Ik durf hier eigenlijk niet te schrijven wat er allemaal nog meer aan tenenkrommende momenten waren omdat ik het UMC op die manier niet wil aanvliegen. Maar we moeten het gesprek erg sturen, wil ik hier voortgang uit halen. Gelukkig gaan de gesprekken met de andere medewerkers beter en haal ik daar meer uit.
Daarnaast heb ik nu wekelijks afspraken over de onderzoeksresultaten maar dat betekent ook dat de welbekende 3 maanden in het ziekenhuis zo om zijn. Vanwege doorloop kan het straks gebeuren dat ik doorgestuurd wordt omdat de doorloop in het ziekenhuis heel belangrijk is. Maar ik heb haar ook uitgelegd dat we op dit tempo daar zo aan zitten. Daar had ik gelijk in volgens haar. Ik hoop alleen dat ze daarmee wat meer actie in de taxi krijgen..
Tot zover maar even..
dank wederom voor alle steun en leuke kaartjes en berichtjes. Doen me goed! Ik merk dat ik heel langzaam al iets ben hersteld, vooral omdat ik in m’n nieuwe huis goed slaap:)
En oordoppen die ik bij ‘beter horen’ heb gekocht voor als ik de drukte van de stad in moet (bladblazers are my worst nightmare, Harley davidson motoren, glasbakken, etc) werken fantastisch!
Liefs
Geef een reactie