Gisteren in de bus van het Centraal Station naar huis rond het middag uur. Ik dacht dat het niet druk zou zijn in lijn 4, maar dat was het wel. Gelukkig had ik mijn oordoppen bij me. Veel jonge mensen in de bus die naar de hogeschool reizen en gelukkig had ik een stoel om op te zitten.
Toen we wegreden viel me op dat een wat oudere Turkse vrouw met haar dochter met moeite stond en vooral hing tegen de ruimte waar het wiel van de bus valt. normaal gesproken ga je daar lekker op zitten en leunen, maar dan moet je wel je balans kunnen houden. Die vrouw lukte dat niet zag ik gelijk.
Teegenover mij zat een meisje met haar rug naar de Turkse vrouw en ze was lekker met haar Iphone aan het spelen en ik dacht, die Turkse vrouw zou eigenlijk moeten zitten, dat is veel beter. En ja opstaan in de bus voor anderen doe ik graag. Maar nu niet, want ik kan zelf niet blijven staan. De vrouw keek mij ook aan en haar dochter ook en ik was druk met bedenken what to do? Ik wilde heel graag iets zeggen, maar ik wist niet hoe en wat. Zal ik het meisje voor mij vragen op te staan? Maar hoe leg ik haar uit dat ik ook niet op kan staan? Zou ze mij horen, ze heeft oordopjes in van haar telefoon. Misschien wil die Turkse vrouw helemaal niet zitten en denk ik weer te veel voor anderen. Haar dochter kijkt weer mijn kant op..Allerlei gedachten dwarrelden door m’n hoofd en wilde snel iets voor haar bedenken. Vervolgens bedacht ik me ook dat ik er uit zie alsof er niets aan de hand is met mij. Ik heb geen gebroken been, geen verband om mijn hoofd.
Ik bleef in mijn gedachten hangen en had ook zo het gevoel dat ze wilden dat ik voor hen zou opstaan. Ik raakte een beetje gespannen, moest ik nou iets doen? Ik voelde mijzelf de druk opleggen. Maar hield me in omdat ik weet dat ik nu voor mijzelf moet zorgen en de rit te lang was voor mij om te gaan staan. het was zo’n tweestrijd!
Daarom probeerde ik me te ontspannen, immers konden andere mensen ook opstaan en ik had een goede reden om te blijven zitten. Toch bleef het bij me knagen, voelde me opgelaten, bleef in een soort kringetje denken, wat kan ik doen, wat zal ik doen, wat zal ik zeggen! Om mijzelf ook toe te blijven spreken in m’n hoofd ” Jeanne, je blijft zitten en je gaat niet opstaan…(..) ” Op dat moment leunt de dochter naar mij toe en zegt, ” Sorry maar mag mijn moeder hier zitten ”
Toen stond de tijd even stil. Ik keek haar aan en uit het niets zei ik heel rustig: ” ik heb hersenletsel, zou graag voor je moeder opstaan, maar ik kan zelf ook niet opstaan..(..)” Op dat moment springt het meisje met de I phone op en zegt ” O wacht, ik kan wel staan” terwijl de dochter oprecht lief naar mij glimlacht en zegt ” O sorry, blijf jij dan ook zeker zitten, dat wist ik niet” en was het gelukkig opgelost.
Pffff. Een zucht van verlichting voor mij.
De moeder lachte ook lief naar me, zo van ” sorry om dat te horen” en hebben we allebei nog lekker kunnen zitten.
Toen ik de bus uit liep, heb ik ze gedag gezegd. Toch voelde ik me verdrietig en werd ik weer met mijn neus op de feiten gedrukt:
Ik wil helemaal hier geen last van hebben, niemand kan het zien en ik wil me niet zielig voelen, maar fit en energiek! En balans hebben! Ik ben 29 jaar en zou met alle liefde op hebben willen staan. Toch weet ik heel goed dat ik nu voor mijzelf moet zorgen, ook al ziet niemand het aan me waarom. Dat voelt gewoon heel oneerlijk.
Het liefst voel ik me zoals ik er uit zie.
Af en toe heb ik dit soort situaties, gelukkig gebeurt het niet vaak. Al heb ik ook al meegemaakt dat ik met moeite met m’ n ov chipkaart uit checkte en de buschauffeur de deur al weer dicht deed voor m’n neus. Ik roep dan nog heldhaftig ” ik moet eruit!” zodat hij nog lekker geïrriteerd na kon schreeuwen ” moet je eens opschieten!” en dan ik me dan in moeten houden om te schreeuwen ” dat gaat niet Ei%&@, want ik heb hersenletsel! ” maar dat doe ik dan niet, omdat ik weet dat het me alleen maar meer energie kost en frustratie en boosheid. Ik probeer er boven te blijven staan.. 🙂 ik heb begrip voor de mensen dat ze het niet kunnen weten/zien en troost me maar met de gedachte dat als ze het wel wisten, anders zouden reageren.
Na dit soort situaties is Sometimes laughing keeps me from crying, de beste oplossing heb ik gemerkt om mijn aandacht af te leiden. Met de volgende plaatjes:
Liefs Jeanne
Geef een reactie