Ok.
ik weet niet waar ik moet beginnen..
zondag 8 dec,
Onder het mom, vage klachten en als ik het niet probeer dan weet ik het niet: ik probeer een stukje te fietsen in een zijstraatje, merk dat reactie vermogen nog niet goed is. Kom thuis en barst in huilen uit, hoofdpijn die van kwaad tot erger wordt en lig er grotendeels af. Heel bizar. Het enige wat ik kan bedenken is dat het fietsen nog te veel inspanning kost voor mijn hersenen. Val vervolgens nog voor het eten als een blok ik een slaap coma.
ik op de bank met kat, uitgeschakeld.
maandag 9 dec.
Om half 8 schrik ik wakker van een hamer die op de muur dreunt. slaapdronken loop ik naar mijn keuken omdat ik denk dat daar het geluid vandaan komt (ik slaap boven de keuken). Wie staat er in mijn keuken??
Blijkt er bij de kamer naast mij een klusser bezig te zijn. Mijn hoofd trekt dit allemaal niet. Ik mompel ” wat zijn jullie *#$ aan het doen?! ” De klusser lacht me volledig uit met mijn slaaphoofd en chagrijnige gezicht. Ik besloot toen maar om deze strijd niet aan te gaan en draaide me om weer m’n huisje in. Bedacht me hoe belachelijk dit er uit moest zien..grrrrr
Dan maar douchen want ik moet om 9 uur in UMC zijn voor eerste afspraak met Psychiater. Onder de douche, blijkt de douche koud..Okeee..lekkere start. Ik kleding aan, eet nog wat en sleep mijzelf naar de bushalte Oorsprongpark.
Daar aan gekomen staan veel mensen.. heel veel mensen. Want is een nieuwe busmaatschappij en de lijn 11 is vervangen door lijn 28 en die is klaarblijkelijk niet zo ingeroosterd dat om 9 uur alle studenten van Utrecht Centraal ook daadwerkelijk op tijd op de uithof zijn.
Verwarring alom bij alle mensen bij de bushalte, want waar blijft de bus 28 dan. Om 10 voor 9 rijden er drie bussen van lijn 28 langs, helemaal vol. Daar kan en mag niemand bij (bus rijdt gewoon door). Ik bel m’ n vader want ik kom echt te laat. De mensen bij de bushalte vermenigvuldigen zich. Ik sta er tussen inmiddels al sinds half 9. Om 10 over negen komt er weer een rits bussen, helemaal proppie vol, de laatste blijkt vrijwel leeg en ik spring (haha i wish) er in. Nu al moe van het lange wachten, de drukte en de commotie kom ik aan met de bus bij het UMC. Kan opeens niet uitchecken en sta 4 euro armer buiten de bus te bedenken dat ik dat eigenlijk weer online moet terug vragen..ARGH! TOO much.
Mijn hoofd zat al vol.. Dat snap je denk ik wel.
Aangekomen in de hal van het UMC besef ik me dat ik naar een andere afdeling moet dan van mijn revalidatieteam..maar welke? Ik probeer na te denken maar het lukt simpelweg niet meer. En die brief, die ligt thuis.. Dan maar bij de balie van de receptie vragen. Er stond niemand in de rij.
“Hallo, ik…” en ik barst in huilen uit. (neeeeeee!!!)
Heel volwassen 🙂 ik was niet eens verdrietig, maar mijn hoofd reageert wel vaker zo (net zoals bij fietsen) als alles te veel wordt. Ik word onwijs labiel. En daar sta ik dan te horten en te stoten. Ik tegen de mevrouw achter de balie bij elke teug adem, hikkend: ” Ik. Moet. Even. Uithuilen. Ik ben. Helemaal. Van slag!
De aardige mevrouw zegt (bij het zien van waarschijnlijk dagelijks huilende mensen) ” doe maar rustig aan meisje (ik ben bijna dertig ;)) ” vervolgens zie ik een rij achter mij die steeds groter wordt. Ik denk “ok, Jeanne, diep adem halen en ‘ get yourself together’. Geen haast, maar wel even kort en krachtig zeggen wat je moet weten. Maakt niet uit”
Vervolgens kan ik alleen maar uitkramen, ” ik moet naar de psychiater” ” maar ik weet niet waar” (denk, denk, denk!) ” iets met 34 A??” Wat natuurlijk de hele rij kon horen achter mij! Ik dacht, jep! inderdaad ik moet nodig naar een psychiater ;). In ieder geval zag ik de rij ineens ontspannen, zo van, ja dat zal wel inderdaad dat jij naar een psychiater moet ;)) Anyhow, van binnen moest ik lachen, van buiten biggelden de tranen over mijn wangen. Worst case scenario, check!
Nadat ze het had uitgelegd waar ik heen moest lopen, ik opgelucht en door gelopen. De rij achter mij latend (ik wilde het ook niet meer weten ;)) Vervolgens liep ik door het UMC en was een aardig eind, vervolgens merkte ik dat ik echt niet meer kon nadenken en was ik gewoon de weg kwijt in het UMC.
Op dat moment loopt een dokter (witte jas, ‘ ah, die kent de weg hier hopelijk!) langs en spreek hem aan, weer barst ik in huilen uit (waarom, elke keer als ik ga praten..) en vraag hem de weg. Hij dirigeert me rustig naar de plek. (Dank, dank!) En eindig voor de balie van de receptie van de psychiatrische afdeling.
De vrouw kijkt me aan, zo van, kan ik je helpen? Ik voel weer de tranen achter m’n ogen prikken (notagain). Ik wil niets meer zeggen, bang dat ik het stereotiep van de dag ben en gelukkig zegt ze zelf: “Had jij om 9 uur een afspraak? ” (opgelucht) ” ja” , ” Ga maar zitten, ik zal zeggen dat je er bent”. (Yes!! gelukkig ik mag gaan zitten..pfffff)
Ok dan, score, bijna half 10 en ik lig er mentaal af. Fysiek moe. Ik pak mn flesje water en sms mn vader, ” ik ben er, waar ben jij”. Eerst maar even tot rust komen.
Tenslotte zit ik daar te wachten op mijn vader. Bel hem vervolgens en die neemt op terwijl hij blijkbaar al bij de psychiater zit. Ik hoor gelach op de achtergrond en een mannenstem ” o is ze er al” . En tegenover mij zwiept een deur open.
to be continued..
Geef een reactie