Ik geloof dat ik nu echt de bodem van de put heb bereikt. Van mijn put.
Ik sport niet meer, ik kan niet werken zonder mijzelf volledig op te branden en m’n hoofd laat me constant in de steek. M’n lichaam ook. Hij is bijna continu gespannen en ik weet en herinner me simpelweg niet meer hoe ontspanning voelt en moet.
Ik ben de hele dag misselijk ( en nee ik ben niet zwanger) en m’n evenwichtsorgaan wil niet meer. Ik waggel als een dronken vrouw uit de bus. Rechtop blijven zitten lukt me niet en de neuropsycholoog probeer ik zo gefocust mogelijk een handje te geven.
Mentaal heb ik even geen motivatie meer. Ik weet ook niet meer hoe het met me gaat. Ik weet niet wat ik nog tegen mensen moet zeggen hoe het met me gaat. Het gaat wel maar ook weer niet. Ik voel me opgesloten in mijn eigen lijf. Mijn eigen hoofd. Ik heb er geen controle meer over. Ik weet niet meer wat goed voor me is en wat niet. Terwijl ik dat altijd zo goed wist.
Mensen om mij heen zijn heel lief en ik ben heel blij dat die er zijn. Zonder jullie had ik geen hoop meer. Geen steun die ik nu keihard nodig heb. Want ik weet het niet meer.
Ik geef het even op. Kruip onder m’n deken en hoop dat de wereld gewoon doordraait en dat ik ooit mij weer normaal mag voelen.. Ik geloof er namelijk even niet meer in. Willen jullie alsjeblieft voor mij er nog wel even in geloven totdat ik mijzelf herpakt heb…:(?
Geef een reactie