Zorgen maken. Is niet goed voor je.
Hebben wij allemaal geleerd. Maar ik maak me nu wel zorgen en dat is nu ook goed denk ik. Want het gaat niet goed met mij. Met mijn hoofd, mijn lichaam.
Ik zit nu een half jaar thuis. En natuurlijk gaat het al een half jaar niet goed ( en iets langer dan dat, maar daarvoor kon ik het nog redelijk verbloemen)
Maar afgelopen half jaar ging het echt niet goed! Het stomme is, ik ben deze fase gewend want ik heb soortgelijke fases al vier keer doorlopen en drie keer daarvan ongeveer een half jaar lang door hersenschuddingen. Alleen.. Ik kom er nu niet meer zelf uit, in tegenstelling tot de vorige keer en daarom maak ik mij zorgen.
Een half jaar is lang als je ziek bent, een half jaar is kort als je het naar je zin hebt en de tijd voorbij vliegt als je op reis bent.
Maar ik ben dus gewend om na een half jaar weer beter te zijn. Up and running! Maar in tegenstelling tot up and running, waar het UMC zei ‘probeer maar weer op te bouwen en je prikkelintentie te verhogen’ waarmee ze bedoelen: ga maar weer lekker met de bus als het druk is, naar supermarkt, etc. Heb ik dat gedaan. Met mate hoor. Maar enig enthousiasme was mij ook niet vreemd nee:-)
En dan probeer je dat en tegelijkertijd te luisteren naar mijn lichaam wat echt niet te doen is want ik ben wat dat betreft echt een husky die gedwongen thuis zit. Even voor jullie beeld;
Ik sport niet, ik werk niet, ik ga niet stappen, drink geen alcohol ( soms 1 wijntje om daarna weer te voelen dat ik hier nog niet klaar voor ben), kortom ik heb mijn leven geminimaliseerd tot het nulpunt. Voor de mensen die mij niet zo goed kennen, ik houd van sporten, liefst zo veel mogelijk, werken: organiseren, mensen spreken, lekker dynamisch bezig zijn en dat minimaal 40 uur per week, dan ging/ ga ik het liefst nog dansen, naar festivalletjes, borrels en gewoon lekker uit eten met vrienden. Kortom, outgoing WAS mijn middle name.
Wat deed/ doe ik dan nu?
Vervelen, pijn hebben aan m’n lichaam, wandelen, slapen, op Facebook kijken wat iedereen uitspookt en pinterest is m’n beste vriend tegen depressieve buien. Probeer hier en daar een serie te kijken, lezen gaat gewoon niet. Ik kan niet fietsen vanwege een dis balans in m’n evenwichtsorgaan en de informatieverwerking in m’n hoofd, dus ik wandel en bus wat af. Naar de supermarkt en dan kook ik wat en ik klets met huisgenoten. Schrijf blogjes als ik puf heb en denk ontzettend veel na want ik heb ontzettend veel tijd. Begon langzamerhand als freelance recruiter op te krabbelen D de laatste maand maar moest van een presentatie twee dagen bijkomen.. ( was overigens echt te gek om te doen!!!)
Nu aai ik de kat door de weeks en probeer op te ruimen, wasjes te doen maar verslons de hele boel aan energie gebrek. Emotioneel gezien vreet het aan me. En dat al 6 maanden lang.
Redelijk vegetief voor mijn doen en toen kwam er ook nog een therapeut die zei dat ik moet stoppen en ‘niets moet doen’.
En dat was twee weken geleden. Volgens haar voel ik door al die afleiding, zoals het presenteren, onbewust niet mijn klachten. Mijn hoofd/ brein wil zichzelf beschermen en zoekt afleiding, zodat ik mij niet rot voel. Hele normale reactie van een lichaam en hoofd in overlevingsstand als je erg ziekt bent. Je brein wil zich focussen op positieve dingen en de pijn laten verdwijnen, maar in tegenstelling tot he hersenletsel moet je zorgen dat je hersenen de rust krijgen. En die hebben ze nog hard nodig, anders moet ik niet twee dagen bijkomen. Maar ‘niets doen’ is lastig. Vooral mentaal.
Dus ik probeer dat nu. En de afgelopen twee weken voelde ik mij heel ziek. Wat dus ‘positief’ is op de lange termijn maar op de korte termijn rond uit vre-se-lijk. Misselijk, duizelig, moe, too Much voor mij. Huilen en huilen en bezinning. Mentaal eigenlijk nog zwaarder dan fysiek.
Ik hoop dat het werkt.. Geen afspraken meer voor mij, ik laat alles los en hoop dat ik beter word op deze manier. Een beetje vreemd zo’n Siberische husky op retraite maar: Geen klacht meer die onderdrukt blijft en hopen dat mijn brein dan nu wel echt herstelt en niet nep herstelt. Positieve is dat ik nu wel snap waarom ik elke keer uit de bocht ben gevlogen.. Ik ben nooit helemaal hersteld van alle hersenschuddingen en begin dit zowaar te begrijpen.
Nu nog even door de zure appel heenbijten. Voor hoe lang?I wish i knew…
Liefs jeanne
Hihi ja zo voel ik me.. 😉
Geef een reactie