*Plop*
Zo herinner ik in mijn hoofd het gevoel dat er iets veranderde. Een klein gevoel, maar achteraf gezien een heel magisch moment.
Ik wil graag beschrijven wat inmiddels tot 3x toe mij intens gelukkig heeft gemaakt! Als ik er aan denk krijg ik tranen in m’n ogen: het gevoel van verdriet, blijdschap en opluchting tegelijk. Als je huisdier vermist is en je hem weer terugvindt. Zo intens ongeveer.
Tijdens mijn hersenschuddingen (2005, 2008, 2010) heb ik al 3x ervaren hoe het voelt om constant in een soort waas te leven. Je leeft met je hoofd in een bubbel, voelt alsof je hoofd gevuld is met watten en dat duurde zo’n 6 maanden. Je kan je wel voorstellen dat na een aantal maanden je er aan gewend raakt. Het is overigens heel onprettig gevoel, vooral aan het begin is het juist heel erg wennen.
Bij veel lotgenoten die ik spreek omschrijven dit aan het begin en zijn in paniek, maken zich heel veel zorgen en zijn angstig en leren dat andere mensen dit niet hebben. Dan realiseren ze zich dat er iets ‘anders’ is. De meesten linken dit ook aan de hersenschudding, en zo geef je het langzaam aan een plekje en leer je er mee omgaan.
Meestal kwam ik na een maand of 4 op dat punt. In plaats van verbazing en angst, kreeg het gewoon een plekje in je dagelijkse ritme en omdat het ook niet weg gaat, leer je er mee omgaan.
Maar het mooiste is wel dat ik na een maand of 6, van de ene op de andere dag, een soort ‘plop’ voelde. Nu al 3x.
Wat bleek, mijn ‘bubbel’ ontpopte zich. En hij bleek dan ook opgelost! Heel vreemde gewaarwording!! Zo maar random op de dag/avond, totaal onwillekeurig!
Ik weet dat ik toen dacht, huh, er lijkt wel iets veranderd.. Maar het is zo subtiel, dat je denkt, hmm vreemd, maar je besteed er geen aandacht meer aan. Totdat je gewoon verder gaat met je dagelijkse dingen en je heel langzaam bewust wordt van je omgeving. Je omgeving waarbij je dwars door de stad loopt en je niet meer stoort aan geluid. Je schoonmaakt in huis en geen duizeligheid meer voelt, zelfs niet als je hevig hard boent. Je een telefoongesprek voert en niet daarna moe bent. Je beter herinnert wat je daarvoor hebt gezegd en je gelijk je afspraken noteert die je maakt aan de telefoon. Het zijn de kleine dingen!! En dan denk je “huh, kan ik dit opeens wel?!” En schrik je van jezelf! Je hebt net zonder blikken of blozen naar de Albert Heijn gefietst, boodschappen gedaan in de spits en staat nu vol energie aan een stuk door te koken.
En dan dringt het tot je door.. Het lijkt wel beter te gaan! Zou dat kunnen? Je voelt heel veel twijfel en wantrouwen want je lichaam en je hoofd hebben je al maanden in de steek gelaten. Je bent net gewend aan je nieuwe maniertjes en hebt het eigenlijk net je nieuwe grenzen geaccepteerd 😳.. Niet nog meer veranderingen!! Wanneer stopt dit nou eens!
Wat ik dan ging doen, was het uittesten van mijn grenzen. En dan dacht ik, ik zal vast wel weer mijzelf voor de gek houden. Ik ga nu heel hard muziek luisteren en een boek lezen, want dat kan ik toch niet! Maar dat kon ik dan wel! Huh?? M’n emoties vlogen dan alle kanten op; “dit kan niet! Ik ga nu 10x de trap op en af rennen, dan komt die hoofdpijn wel!” En dan kwam geen hoofdpijn, alleen wel een conditie probleem naar boven ( 😅) maar die mist in je hoofd, die is weg.
Doordat ik dit nu 3x heb meegemaakt was ik de 2e keer, euforisch en emotioneel, tranen met tuiten van geluk En opluchting! Want ik wist wat het betekende, het mistige gevoel is over. Over!! Oo-V-ee-Rrrrrrr!!!! Whoaaah!!!
Intens gelukkig. Niet uit te leggen. 😌😃Dit gevoel houdt mij op de been. Je dankt de wereld op je knietjes dat je je weer ‘normaal’ voelt. Fietsen is opeens weer leuk, mijn reactievermogen was weer normaal en ik kon zo oversteken terwijl ik over mijn schouder keek! Het is een cliché, maar waar, je gaat het leven weer waarderen als een kind in een snoepwinkel. Alles moet weer uitgeprobeerd worden; ” kan ik dit dan ook weer? En dit, en dit?” Ik sloeg altijd door in mijn enthousiasme en had binnen een paar weken een goede griep te pakken, maar he, I’m alive! En een griep/koorts, is half niet zo zwaar als een hersenschudding! En je weet tenminste dat je wel film kan kijken en op de bank kan liggen. En gewoon lekker veel slaapt en je daarna weer beter voelt :).
Het was ook een hele emotionele fase, want mensen begrepen mijn ‘snoepwinkel gevoel’ niet helemaal en dan ga je pas realiseren wat je de afgelopen maanden allemaal hebt meegemaakt. En kijk je terug. Ik ben de eerste 3x uiteindelijk naar een psychotherapeut geweest omdat het dan een periode komt van reflectie, verwerking en weer opbouwen. Terug naar je oude leven met deze nieuwe ervaring.
Het is een geluk bij 4 ongelukken dat ik dit hopelijk weer mag gaan meemaken. Ik wacht hier stiekem na 2 jaar nog steeds op. Als het niet meer komt weet ik hoe priceless het is om weer chill door het leven te mogen gaan. Ik waardeer het sowieso elke dag sinds mijn hersenschudding. Vraag me af of meer lotgenoten dit herkennen!
Mocht je een hersenschudding hebben, dan wens ik je deze ‘ontmisting’ echt toe!
Geef een reactie