Gisterenochtend was mijn 2e poging om gezellig met lotgenote af te spreken en zelfstandig met OV te reizen naar een plek die ik niet ken; een uitdaging met mijn hersenletsel!
Dit is deels gelukt, waarna ik tussen de middag terug in de trein van Leiden naar Utrecht op weg naar huis was. Toen we stil stonden op Leiden Lammerschans, besefte ik mij dat ik al die tijd nog niet naar de wc was geweest en ik moest best nodig inmiddels. Maar in een tijdende trein naar de wc is voor mij geen optie, want dan heb ik last van mijn evenwicht. Ook zag ik dat m’n telefoon batterij bijna leeg was. Gelukkig zat ik al in de goede trein terug naar Utrecht dus ik had geen 9292OV of routeplanner meer nodig. Tot ik mij ook besefte dat ik nog helemaal niet geluncht had en ook geen eten verder bij me had. Gelukkig had de lotgenote mij op een taartje getrakteerd, dus op die suikers kon ik het nog net wel redden, sprak ik mijzelf bemoedigend toe.
Maar we stonden wel erg lang stil bij station Lammerschans, toen werd omgeroepen dat de trein terug ging naar Leiden Centraal. Door een defect konden we het beste “EVEN omreizen naar Utrecht via Den Haag of Schiphol”.
Ik dacht boos ‘EVEN OMREIZEN’?! Mijn hoofd was leeg, mijn telefoon was leeg, mijn maag was leeg, mijn blaas ironisch vol en mijn energie was bijna op! Ik was hier totaal niet op voorbereid, Den Haag, Schiphol; ik kon mij niet eens voorstellen hoe ik van A naar B zou moeten komen? Een vriendelijke jongen naast mij begon met mij een gesprekje en ik vertelde hem verbouwereerd mijn ontdekking; mijn beste bedenksel was met een taxi? Zelf moest hij naar Woerden, richting Utrecht en bood aan dat ik met hem mee kon reizen. Toch produceerde mijn hersenen een licht paniek aanvalletje, is dat verstandig? Kan ik niet beter toch met de taxi gaan? Hij kent mijn hersenletsel perikelen helemaal niet!
Inmiddels had ik deze onbekende, maar vriendelijke student voorbereid dat mijn ‘energie batterij’ langzaam leeg zou lopen, dat ik waarschijnlijk steeds minder snel zou gaan praten en mijn motoriek ook steeds stroperiger zou gaan worden en dat ie daar niet van moest schrikken. Hij vond het prima –> Ok..! Ook als hij alle keuzes moest maken, zodat ik achter hem aan kon waggelen en mij kon focussen op mijn balans, de prikkels? Want dat zou alle nadenk cellen in mijn brein kosten om ook alle nieuwe indrukken te verwerken? –> Ja hoor! Ik merkte aan zijn lichaamshouding en reactie dat ie heel rustig bleef, dus durfde ik het wel aan (kon altijd nog met de taxi).
Gelukkig had een NS-dame hem uitgelegd welke trein we moesten nemen, die over 1 minuut vertrok. Hij keek naar mij, weer naar de NS-dame en zei toen, “Heb je een trein later, want dat halen ‘wij’ niet”. De schat, ik was onder de indruk, deze jongen leert snel dacht ik. Hij nam alle tijd voor mij om mij van het ene perron naar het andere perron te lopen.
In de rechtstreekse stoptrein van Leiden naar Utrecht via Schiphol, merkte ik weer dat het echt tijd werd om naar de wc te gaan. Met lichtelijk schaamte gaf ik hem aan dat ik naar de WC moest en dat niet op zou kunnen houden tot aan Utrecht. Hij kwam met de briljante oplossing; we stapten over op Schiphol. Terwijl mijn spraak steeds moeilijker werd en ik steeds moeilijker ging lopen, leidde hij mij op Schiphol naar de eerste beste WC (thank god) en zei hij daarna uit zichzelf: ” Is het ook niet een idee, dat je even wat eet?” (O ja dacht ik, die lunch die ik niet heb gehad en het was al 3 uur inmiddels).
We hadden nog 10 minuten om over te stappen en ik wees door mijn oplopende ataxie naar de banaan op de counter van La Place en zei ” banaan” (want veel suikers) en wees daarna naar “muffin” (nog meer suikers). Hij bestelde, ik betaalde. Wat een godsgeschenk deze jongen! We waren wat mij betreft een gouden team. Hij communiceerde elke keer de stappen die we namen als de ultieme verwachtingsmanager. Ik heb al wachtend op een bankje op het perron eerst de banaan opgegeten. Mijn motoriek was al zo sloom geworden dat hij maar aanbod het banaantje te pellen ;). Ik vond het zo bijzonder allemaal en kon alleen maar grijnzen.
In de tweede trein peuzelde ik de muffin nog op en ik voelde de ‘sugar rush’ haar werk doen en mijn bloedsuikerspiegel weer wat steigen. Hierdoor had ik zojuist mijn batterij nog een extra shot gegeven en zo kon ik mij nog naar huis slepen. Uiteindelijk is Anne, zo heet hij, helemaal met mij mee gereisd met de trein EN bus en heeft mij veilig thuisgebracht.
Met dank aan Anne, de reddende engel!
Geef een reactie