Op vrijdag 23 juni 2017 lanceert Hersenletsel-uitleg voor het eerst de Dag van Overprikkeling. Hiermee tracht de stichting achter de website meer bewustwording en kennis over overprikkeling als gevolg van hersenletsel te realiseren.
Toen ik mijn eerste neuropsychologisch onderzoek deed om te kijken of ik cognitieve stoornissen had overgehouden aan een hockeybal tegen mijn slaap, werd ik binnen 1,5 uur ontzettend labiel van het onderzoek.
Ik begon te huilen, kwam niet uit m’n woorden, was zo vermoeid dat ik met mijn hoofd op de tafel ben gaan liggen. Ik voelde mij heel raar, foggy en vond het ook wel beetje eng.
De assistent-onderzoeker zei, “Oh je bent gewoon overprikkeld! Plannen we toch gewoon een nieuwe afspraak in:)” Ik snapte daar niets van. Overprikkeld, wat is dat?
Ik werd ontzettend onzeker van symptomen van overprikkeling, ik had er geen controle over. Het was erg angstig om in die onzekerheid te leven dat ik geen controle leek te hebben over mijn lichaam.
Later leerde ik door lotgenoten, bij revalidatie en bij sensorische integratie therapie over overprikkeling. En was heel blij omdat ik eindelijk woorden kon geven aan wat ik voelde:
- Waarom ik zo irrationeel kwaad werd als ik buiten bladblazers hoorde;
- Waarom ik niet in de bus kon reizen zonder kotsmisselijk te worden (normaal geen last van wagenziekte);
- Waarom ik zo moe was na een kort telefoongesprek;
Het was een heel nieuw inzicht. Door er woorden aan te kunnen geven, kon ik mij uitten. Dat maakte mijn wereld weer beter, zo kon ik er rekening mee houden.
De belangrijkste lessen die ik hieruit heb geleerd, zijn: als je woorden hebt voor wat je voelt, kun je opkomen voor jezelf. Dat geeft controle en zekerheid.
Ik leerde dat ik niet kan verwachten dat anderen overprikkeling zomaar begrijpen, want het was al heel vaag voor mijzelf. Ik mocht zelf mijn grenzen en gevoel met woorden aangeven:
- “Ik wil nu naar huis, want ik kan niet meer tegen de herrie”
- “Mag de radio wat zachter (of uit), dan kan ik je beter volgen in het gesprek”
- “Ik spreek liever op een rustig plekje af, wat vind je van afspreken bij mij thuis?”
Door dit te verwoorden aan anderen, hielp ik mijzelf en konden anderen mij helpen.
Zo leerde ik door schade en schande assertief te zijn en naar mijn gevoel te luisteren, waar ik voorheen vaak meegaand en flexibel was.
Nu mocht ik vooral rekening houden met mijzelf, ik leerde mijn grenzen aan te geven. Mijn lichaam gaf de grenzen anders aan voor mij, want dan werden mijn klachten steeds erger. Zelfs soms zo erg dat ik niet meer kon praten en lopen.
Heb jij ook last van overprikkeling en hoe ga jij er mee om? (Kortom, wat zijn jouw woorden :))
Liefs,
Jeanne
Geef een reactie