22 maart 2015 stond er een hek met een stuk kippengaas op de fietsstrook waar ik overheen reedt. Ik zag dit te laat, kneep in mijn remmen en botste met mijn hoofd inclusief helm tegen een paal en viel terug op mijn rug. Een kop-staart botsing met mijn lijf was het gevolg waarmee ik werd afgevoerd naar het UMC in de buurt. Na een paar uur kwam ik weer bij en bleek al uren wartaal uit te slaan. Ik was intussen door allerlei scans geweest en daar was geen hersenschade op te zien. Ik bleek een gebroken ruggenwervel, een verlengd hartritme en een verdraaide nek te hebben en een flinke hersenschudding. Maar omdat ik vijf vragen goed kon beantwoorden (hoe oud ben je, hoe heten je kinderen, wat heb je gisteren gedaan? etc) werd er aan de hersenschudding weinig aandacht meer besteed.
Ik ben Judith Bootsman-Wagemaker, 46 jaar en getrouwd met Reinout. Samen hebben we twee kinderen Femke van 12 en Jurriaan van 9 jaar. Ten tijde van het ongeluk waren zij 7 en 10 jaar. Dat de impact van deze crash groot is bleek na een maand omdat ik me steeds beroerder ging voelen en alle signalen van mijn lijf kreeg dat nog meer RUST noodzaak was. En ik lag al vier weken op mijn rug…
Na drie maanden voelde ik me nog steeds zo beroerd dat ik naar de huisarts ben gegaan en zij stuurde mij terug naar het UMC afdeling neurologie. Omdat er op scans niks te zien was werd ik doorverwezen naar de afdeling revalidatie en sport geneeskunde om een traject in te gaan rondom post commotioneel syndroom. Dat startte een half jaar na de crash en bood naast ergotherapie en gesprekken met de psycholoog ook fysieke training, bestaande uit lichte sportoefeningen met als belangrijkste aandachtspunt oog-hand coördinatie en concentratie.
Dit werd afgerond na drie maanden en mij werd gezegd dat ik er maar mee moest leren leven. Ik moest in een stand-by stand gaan staan. Oftewel, alles wat je nu niet aankan is gewoon te veel dus hoe minder je op je nek neemt hoe beter het is. Dat kon ik niet accepteren als moeder van jonge kinderen en als zelfstandig ondernemer met een financiële planning & mediation praktijk.
Via mijn letselschade adviseur kwam ik terecht bij DBC (Documented based care) waar ik twee keer per week een uur ging trainen om mijn hoofd-, nek- en schouderletsel aan te pakken en ik had gesprekken met een psycholoog. Daar ben ik echt heel diep gegaan en heb ik vooruitgang geboekt op fysieke en mentale belastbaarheid. Ik ben naar een acupunctuur therapeut geweest, naar een orthomoleculair huisarts, manueel therapeut en ben Chi neng Qigong gaan doen, de chinese bewegingsleer. Dat doe ik dagelijks om in mijn lijf te voelen wat ik nodig heb en rustig te worden.
Nu ben ik 2,5 jaar verder en maak ik de voorlopige balans op. Mijn belastbaarheid is nog 50% van wat die was voor de crash maar ik werk weer en ik ben weer onderdeel van het gezin aan het worden in plaats van patiënt.
Het lastigst vind ik dat de grens van mijn belastbaarheid nog elke dag eerder bereikt is dan voorheen. Elke dag moet ik mezelf zes keer per dag rust gunnen om datgene wat er rondom mijn gezin en werk speelt op een fijne manier te kunnen oppakken. En dan blijft er niet zo heel veel tijd over!
Vooral ontspanning zoeken in de dagelijkse dingen, een korte powernap, muziek luisteren, lekker en gezond eten koken, een boek lezen, een wandeling maken/de natuur in. Net wat ik op dat moment nodig heb. En soms ook even helemaal niets doen en gewoon op de bank zitten met een kop thee, lummeltijd!
Wil je meer lezen over Judith haar ervaringen? Dat kan! Ze schrijft hierover op haar eigen blog: https://judithbootsman.wordpress.com.
Geef een reactie