Jeanne Roeland

Het is een ware ontdekking (en opluchting!) dat ik eindelijk woorden kan geven aan wat ik al mijn hele leven voel.

Of ik nou op de basisschool klaar was met rekenen, op de middelbare school bij wiskunde probeerde de stof te volgen, op de universiteit probeerde de literatuur rustig te lezen, in mijn werk mij probeerde te focussen op mails en taken. Als ik ging slapen, als ik bij vrienden was, op vakantie…Er was altijd dat gevoel op de achtergrond dat er nog iets speelde. Een afleider. Een stoorzender. Een rare ruis. Een handrem. Die mij het moeilijk maakte om te functioneren. Er kwam altijd een klap. Soms ging het gelukkig wel vanzelf.

Die ruis kon ineens haar kop opsteken en dan moest ik twee keer zo hard werken om simpele taken gedaan te krijgen. Ik vervloekte mijzelf. Ik voelde me dom, anders, vreemd, gek. Ik snapte het niet en ik kon het niet verklaren. Mensen maakten opmerkingen en angstvallig probeerde ik harder mijn best te doen. Het te verbloemen. En dan werd ik soms opeens ziek. Heel ziek.

De keren op de basisschool en middelbare school dat ik naar huis gebracht werd met hevige migraine staan nog in mijn geheugen gegrift. Hoe vaak ik niet toetsweken heb ingehaald. De keren dat ik na een hersenschudding nog klachten hield en ook probeerde te functioneren op de universiteit en later in mijn werkende leven en toch terugviel, zijn er legio. Tot ’s avonds laat studeren, last minute tentamens inhalen met de hakken over de sloot, werk inhalen door op gekke tijden door te werken.

Gelukkig kan ik goed leren en toen ik op mijn 24e met ADHD werd gediagnostiseerd, zeiden ze ook, “Hoe heb jij al die jaren kunnen functioneren?! Wat een improvisatievermogen heb je!” Dat vond ik een erkenning en tegelijkertijd werd de onderliggende baksteen in mijn maag niet gezien.

Fast forward naar nu. Ik ben hersteld van FNS en van vier hersenschuddingen (pcs), migraine en ik had geen ADHD. Wat ik wel heb? Complex PTSS al uit mijn kindertijd. De onderliggende baksteen. En al die jaren heb ik m’n best gedaan om te functioneren tot nu. Om te overleven. Ik kan op hoog niveau functioneren met complexe PTSS klachten, flashbacks, etc. Het afgelopen half jaar ben ik weer in therapie gegaan, nu voor vroegkinderlijk trauma. Eindelijk bij iemand waar ik grote stappen maak zodat de baksteen oplost.

Omdat ik nog steeds opeens getroffen wordt door nare flashbacks, getriggerd wordt door ‘random’ dingen. Ik in een freeze kan raken, waardoor ik ga dissociëren. Dan verstrijkt de tijd. Het kost onwijs veel energie. Vroeger haalde ik mijzelf uit die dissociatie, duwde ik door en ging ik twee keer zo hard werken, terwijl ik dissocieerde. Verschrikkelijk eigenlijk en werd ik ziek. Maar ik wist niet beter. Ik heb jarenlang gedacht dat er iets mis met mij was. En dat werd ook talloze keren door anderen bevestigd als ik om hulp vroeg.

Tegenwoordig kies ik er voor om de simpelste taken uit te stellen als zich zo’n situatie voordoet. Ook in mijn werk. Mijzelf serieus te nemen, rust en ruimte te gunnen. Het patroon te doorbreken. Ik ben nog bewust onbekwaam. Maar ik kan niet uitleggen hoe fantastisch en bevrijdend het voelt dat ik het nu begrijp en zelf een keuze in heb. Bye Bye baksteen! Bye bye handrem! Welkom, mijn eigen autonomie.

Jeanne